fota

Hejka piękna fota konia.

rysunki

Hejka pokaże kilka kolorowych rysunków białych koni.

wycieczka

Cześć chciałam wam powiedzieć, że nie będę pisała przez dwa dni na blogu bo jadę na wycieczkę do Krakowa i Martyna też.

święta

Z okazji Świąt Wielkanocnych życzę wam wszystkiego co najlepsze.

fryzy

Hejka mam już naprawione okularki a teraz fryzy.

gify

Hejka no co tam z godzinę temu zepsuły mi się okulary. Trzeba je będzie zanieść do naprawy bo jakaś śrubka się obluzowała i szkiełko odpada. Jestem strasznie oburzona bo to stało się na same święta. Ale dosyć już o mnie pokaże kilka nowych gifów.

Konie Andaluzyjskie

Konie Andaluzyjskie

Wygląd

Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taka samą akcje, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad, nazywany paso de andatura. Wzrost waha się od 150 do 160 cm.

Charakter

Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.

Koń andaluzyjski w galopie

Umaszczenie

Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i derszowate.

Nazwa

Oficjalna nazwa andaluzów brzmi Pura Raza Española co oznacza "czysta rasa hiszpańska". W XVI-XVIII wieku konie tej rasy nazywano Dzianetami. Skrót od pełnej nazwy to P.R.E.. Obecnie hodowane głównie w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od roku 1973 znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy. Szkolenia skierowane są przede wszystkim na klasyczne ujeżdżenie, do którego konie te są szczególnie przydatne. Dzięki ich imponującemu wyglądowi i dumnej postawie są wykorzystywane od wieków na corridach i podczas parad hiszpańskich świąt narodowych. Są silne.
Rasy jak alter real, lusitano, peninsula, zapatero i andaluzyjska mogą być określane wspólnym mianem koni iberyjskich, gdyż tak naprawdę są one ze sobą blisko skoligacone i prezentują podobne charakterystyki.
W Europie cechy andaluzyjczyka obserwuje się u koni holsztyńskich, fryderyksborskich, kladrubskich, lipicańskich, fryzyjskich, oldenburgów, hackneyów, starych koni normańskich i kłusaków orłowskich, a w Ameryce u Quarter Horse'a oraz Criollo.

Koń Appaloosa to jedna z ras koni gorącokrwistych.
Ta rasa koni została wyhodowana w Ameryce Północnej przez Indian Nez Percé zamieszkujących w XVIII wieku północno-wschodnie obszary stanu Oregon, między innymi nad rzeką Palouse, od której wywodzi się nazwa rasy.Konie mają około 140 cm wysokości w kłębie. Appaloosa są maści tarantowatej we wszystkich jej wariantach.

Historia

W roku 1540 Francisco Vásquez de Coronado wyruszył, na czele sporego oddziału konkwistadorów, z Meksyku na północ dla odnalezienia legendarnych złotych "Siedmiu miast Królestwa Cibola". Wyprawa zakończyła się niczym, a pod koniec wycieńczającego marszu przez pustkowia, umierający Coronado nakazał zabicie pozostałych przy życiu koni dla zapewnienia resztkom oddziału pożywienia. Jak chce legenda 5 spośród koni uciekło i one stały się podstawą wielkich stad mustangów w Ameryce Północnej. W rzeczywistości Hiszpanom i innym Europejczykom uciekło w Nowym Świecie wiele różnych koni, w tym andaluzyjskich, berberyjskich i arabskich oraz koni jucznych pośledniejszych ras.
W dzikich stadach następowało mieszanie się ras, ale do czasu pojawienia się na prerii plemienia Nez Percé nikt nie zajmował się ich hodowlą. Większość Indian (w dialekcie dakota z siouańskiej rodziny językowej, koń nosił nazwę sunka wakan, czyli "dziwny pies") widziała w koniu kolejne zwierzę mięsodajne, a następnie pociągowe w tym samym sensie, w jakim od stuleci wykorzystywano na preriach psy. Dopiero po odkryciu koni bojowych, w tym właśnie z hodowli Nez Perce, Indianie docenili konia, co stało się podstawą zmiany ich stylu bycia i prowadzenia wojen, a w końcu zagłady.
Wraz z pojawieniem się konia bojowego – czyli używanego pod wierzch – zmienił się sposób polowania na bizony, które do tej pory wymagały żmudnego podchodzenia, a zabicie – w trakcie jednego polowania – więcej niż jednej sztuki było niemal niemożliwe. Teraz ubicie kilku, a nawet kilkunastu zwierząt w jednym oskrzydlającym ataku, stało się nadzwyczaj łatwe, a jednocześnie zajęte do tej pory w znacznej mierze zbieractwem rodziny podzieliły się obowiązkami – na kobiety spadł obowiązek zbieractwa dóbr leśnych oraz obróbki ubitych bizonów (z których skóry, kości, rogów, jelit, a nawet genitaliów wytwarzano niemal wszystko, co było do życia potrzebne). Tymczasem mężczyzna z łowcy i zbieracza przekształcił się w wojownika, bowiem koń pozwalał na coraz dalszą penetrację stepu w pogoni za stadami bizonów, a w konsekwencji doprowadzał do stykania się z innymi szczepami, które ten sam teren uważały za własny. Stąd, od połowy XVIII wieku – kiedy w Ameryce na dobre osiedlili się już Europejczycy – Indianie prerii zaczęli wojować między sobą, co ułatwiło (w XIX wieku) Amerykanom podbój prerii Zachodu.

Appaloosa

Po rozbiciu domen plemienia Nez Perce przez Amerykanów konie rasy Appaloosa rozbiegły się po stepie i jedynie kilkanaście z nich – schwytanych – stało się podstawą dzisiejszej hodowli liczącej obecnie w USA kilkaset tysięcy sztuk.

Na początek : )

 

Konie Arabskie 


Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych, uważana często za kwintesencję piękna konia. Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.
Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.


Hodowla koni arabskich w Polsce rozpoczęła się na początku XVIII wieku. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku niewiele pozostało ze słynnych stadnin białocerkiewskich i innych kresowych. Ceniony przez znawców dorobek polskich hodowli z lat 1778–1918 prawie w całości został zniszczony. Celem Polaków w następnych latach zostało odtworzenie tych osiągnięć.
"Konie czystej krwi arabskiej, których hodowla w Polsce ma ponad 200-letnią tradycję, były już w XIX wieku sprzedawane do różnych krajów europejskich".
"Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, ówczesne Ministerstwo Rolnictwa wszystkie konie uratowane z działań wojennych, z różnych źródeł i różnych ras, rokujące nadzieje, że mogą być materiałem hodowlanym potrzebnym do odbudowy hodowli koni w Polsce, gromadziło w Janowie Podlaskim. Budynki i inne urządzenia były zniszczone, lecz pozostało bogate zaplecze w postaci łąk i pastwisk. Po odbudowie stajen i reorganizacji hodowli koni w Polsce, w Janowie Podlaskim pozostały konie czystej krwi arabskiej i półkrwi angloarabskiej.
W latach 30. XX wieku konie sprzedawano także do USA.
II wojna światowa przyniosła stadninie wielkie straty. Podczas ewakuacji stadniny większość koni padła, uciekła lub została rozkradziona. Dzięki tym okazom, które udało się odzyskać, ponowiono próbę odbudowy stadniny. W roku 1944 hodowla została przeniesiona do Niemiec, dzięki czemu mogły przeżyć najcenniejsze konie. W roku 1946 konie powróciły do Polski, do Janowa powróciły w roku 1950. W 1960 stadnina w Janowie wznowiła sprzedaż koni za granicę, głównie do USA. Od roku 1969 na terenie stadniny organizowane są aukcje dla kupców zagranicznych, na których sprzedaje się konie z najważniejszych ośrodków hodowlanych w Polsce.
                                                              Martyna Bieniek
 

Hejka to już 61 post na tym blogu alę się cieszę z tej okazji dedyk. Który dodam póżniej.

dedykacja dla wszystkich

Dziękuje wam bardzo za ponad 700 wyświetleń z tej okazji zrobiłam dedyk dla was wszystkich.

Konkurs nie został roztrzygnięty!

Wracając do spraw organizacyjnych to nikt jeszcze nie wygrał konkursu który zamieściłam tydzień temu i musiałam przedłużyć termin do 20 kwietnia co mnie bardzo zresztą denerwuje. Śpieszcie się bo go więcej nie przedłużę to już tylko kilka dni do wyników. Zasady są bardzo proste więc chyba nie ma z tym żadnej trudności podam wam link i proszę was bardzo żebyście wzięli udział.




http://koniekonikithebest11.blogspot.com/2014/04/konkurs.html#comment-form

nowa autorka na blogu

No cześć sorki, że mnie tak długo nie było ale nie miałam czasu no wiecie nauka. Chciałam wam powiedzieć, że dołączyła nam autorka nazywa się Martyna Bieniek ma kilka blogów o zwierzętach i będzie często dodawać posty. Na razie jest na okresie próbnym, który potrwa do 21 kwietnia. To znaczy, że jeśli się nie spisze przez ten czas to ją wyrzucę. Mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie i ze Martyna zostanie z nami. Jeśli będzie robić dużo ładnych postów to może zostanie administratorką. Mam nadzieję, że tak się stanie bo jest moją koleżanką z klasy. Ale puki co jest na okresie próbnym. Martyna życzę ci powodzenia!
A oto jej awatar.

konkurs

Cześć UWAGA! konkurs kto wygra ten dostanie dedyk z kim chce. Konkurs polega na tym, że macie dodać komentarz do tego posta i napiszecie z kim ma być dedyk. Nie koniecznie musi to być dedyk z końmi może być z kim lub z czym chcecie. Wyniki będą ogłoszone 20 kwietnia.

najstarszy koń świata

Znalazłam w rekordach guinnessa (czytaj ginesa) najstarszego konia świata szkoda, że go uśpiono. Przeczytajcie artykuł dowiecie się więcej o tym koniu.








Wszystkich miłośników zwierząt, a w szczególności wielbicieli koni, na pewno zmartwi fakt, że uśpiono najstarszego konia na świecie. Wspaniały Shayne rasy Irish Draught miał 51 lat. 
Poznajcie jego historię.
Długowieczność Shayne’a tłumaczy fakt, że kasztanowaty koń całe życie spędził w prywatnych, dobrze utrzymanych stajniach, a dosiadano go naprawdę sporadycznie.
Dzięki temu mógł wesoło galopować po wybiegu, a jego forma wpędzała w kompleksy osobniki młodsze od niego nawet o 20-30 lat.
„Shayne to naprawdę wspaniały koń. Łatwo zapomnieć ile miał lat. Dokuczał mu jednak artretyzm. W ostatnich dniach nie był w stanie ustać na nogach, więc z bólem serca zdecydowaliśmy się go uśpić. Odszedł 22 lutego” – wypowiada się opiekunka konia, pani Sue Barton.
Co ciekawe, najstarszy koń na świecie mieszkał w tej samej miejscowości, z której pochodzi aktualny najstarszy pies świata, 24-letni Pip.
W specjalnym domu opieki dla koni w Essex, niczego mu nie brakowało. Do dyspozycji miał 40 akrów wolnej przestrzeni i aż 4 posiłki dziennie. Jego wysokokaloryczna dieta składała się przede wszystkim z błonnika, buraków cukrowych i lucerny. Aby utrzymać stałą wagę 480 kg podawano mu się także kapustę.

„Parę lat temu uważano, że wielkim wyczynem jest jeśli koń dożyje 15 lat. Dziś, dzieki odkryciom w medycynie, wiek ten można znacznie wydłużyć” – dodaje Sue.

Poprzednia właścicielka niestety nie posiadała aktu urodzenia Shayne’a, jednak uwagi o jego stanie zdrowia odnotowywane przez weterynarzy w ciągu całego jego życia stanowią dowody na to, że miał już na karku 51 lat.

„Jesteśmy dumni z naszego ośrodka i z opieki jaką zapewniamy starszym koniom. Shayne to doskonały przykład na to, jak bezstresowe życie wpływa na długowieczność tych zwierząt”.

Wszystkich pragnących poczytać więcej zapraszamy na Rekordy Guinessa koni – końskie rekordy.