Koń belgijski

Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

Koń belgijski (belgi, konie brabanckie) – najstarsza zimnokrwista rasa konia domowego, wyhodowana w Belgii w wyniku krzyżowania koni miejscowych z dawnymi rycerskimi końmi flamandzkimi, masywnymi brabanosami i ardenami. Uzyskane w wyniku tych kojarzeń trzy odmiany koni, nieznacznie różniące się od siebie, uznano w 1885 za jedną rasę.
Konie belgijskie są rasą o ustalonym typie, jedną z najpopularniejszych na świecie ras koni o ogromnej sile i niezwykle łagodnym usposobieniu. Wykorzystuje się je do ciężkiego transportu oraz do poprawiania różnych hodowli ras ciężkich (przy ich użyciu wytworzono m.in. w Niemczech konie reńskie, a w Polsce konie sztumskie i łowickie).

Konie belgijskie mają umaszczenie najczęściej dereszowate, także kasztanowate, gniade oraz kare, lekką głowę głęboką klatkę piersiową, na nogach obfite szczotki pęcinowe. Osiągają wysokość w kłębie 160-170 cm lub więcej, obwód klatki piersiowej to ponad 200 cm, ciężar: 750 do 1200 kg.
W Polsce przed II wojną światową było bardzo dużo koni tej rasy. Były one sprowadzane do Polski, aby umasywnić rasę naszych zimnokrwistych koni.
Po wojnie jako pierwszy prywatny hodowca kupił ogiera tej rasy i przywiózł go do Polski Michał Mateńko z Łęgowa^[1]. Dziś konie belgijskie można oglądać w wielu hodowlach Polaków.